Hallstatt in de winter

Tijdens onze wintervakantie in Bad Hofgastein brengen we, na een bezoek aan de Gosausee,
ook nog een bezoek aan het mooie plaatsje Hallstatt.

Hallstatt is een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Opper-Oostenrijk, gelegen in het district Gmunden.
De gemeente telt ongeveer 900 inwoners.

Hallstatt ligt vlak tegen het gebergte aangebouwd en vlak aan de Hallstattersee.

Doordat het begin april is, zijn we hier zo goed als alleen en kunnen we de wagen gemakkelijk gratis parkeren op de parking tussen de twee tunnels in.

Je hebt van hier trouwens een heel mooi panorama op de Hallstattersee.

Voor een grotere afbeelding, klik op de bovenstaande foto.

Via een steile trap komen we al snel in het pittoreske dorpje terecht.

Het museum van Hallstatt bezit prehistorische voorwerpen en gebeenten van de Hallstatter-mens,
een prehistorisch mensenras met een merkwaardige schedelomvang. Helaas is het vandaag niet open.

Eigenlijk heb je in Hallstatt maar twee wegen, namelijk de hoofdweg langs de oever van het meer en ook deze smalle weg die hoger door het dorp loopt.

Zonder woorden.

Af en toe krijg je vanaf de hoge weg een uitkijk op het meer. Beneden zie je de hoofdweg.

Het is heel gezellig lopen door het dorp.

Hier staat nog een gedenkteken gewijdt aan de vrouwen die tot het jaar 1890 twee maal per dag, 500 meter hoger, zoutstenen uit de mijn gingen halen.

Uiteindelijk komen we op de hoofdweg.

Blijkbaar doen alle boten een winterslaap, want ze bevinden zich allemaal in de waterhangars.

Na een poosje komen we op het gezellige dorpspleintje terecht, waar er blijkbaar toch nog leven is.

Ook de winkeltjes zijn open al zullen ze volgens mij niet veel verkopen.

In Hallstatt bevinden zich twee kerken, eentje beneden en eentje wat hogerop gelegen.
Het is deze laatste welke we willen bezoeken, want daar bevindt zich ook het Beinhaus.

Hallstatt ligt op een smalle landtong aan de oever van de Hallstätter See, in de rug gedekt door de steile Salzberg.
Ruimte voor uitbreiding is er niet. Dit kenmerkt ook het kleine kerkhof: men ligt hier niet voor de eeuwigheid.
Daarom is het gebruik van de tweede begrafenis, dat elders allang is verdwenen, hier tot op de huidige dag gebleven.

Om de tien tot twintig jaar worden de graven op het kerkhof geruimd om anderen de gelegenheid te geven in de grond van hun geboortedorp begraven te worden.
Die ruiming gebeurt overigens nu alleen nog van hen die geen bezwaar hebben.
De nog resterende beenderen worden gereinigd en overgebracht naar het Beinhaus.

Voor men daar een plaats krijgt worden de beenderen en schedels gescheiden. De beenderen komen op de grote stapel.
De schedels worden gebleekt en daarna beschreven of beschilderd. Sommige familieleden tekenen er een heel bidprentje op,
vermelden de naam en schilderen op de schedel van een jong meisje een bloempje.
Soms wordt de doodsoorzaak aangegeven.
Op de meeste schedels is een kruisje getekend, ook in de dood blijft men katholiek.

Er liggen hier ongeveer 620 schedels, en daar wordt je toch wel even stil van.

Na het bezoek aan het Beinhaus is het stilletjesaan tijd geworden om terug te keren naar onze vakantiewoning.

------------------------------------------------------------------------

Wil je meer info over deze streek of andere, stel dan je vraag op het ALPENFORUM
------------------------------------------------------------------------