De
Pitztaler Gletschersteig
Een gastartikel van Lieven Vlassenroot.
De Pitztaler Gletschersteig ligt zoals uit zijn naam af te leiden is
in het Pitztal.
Tot zover de logica, want deze “Gletschersteig” gaat helemaal
niet over een gletsjer en begint bovenop de Hintere Brunnenkogel, een
3438 meter hoge bergtop die nota bene met een kabelbaan bestegen wordt.
Niet echt blij met het vooruitzicht om ongeveer 1800 hoogtemeter te
moeten afdalen, besloot ik om eens volop tegen de stroom in te gaan.
Een beklimming van de Hintere Brunnenkogel over de Pitztaler gletschersteig
leek me immers stukken aantrekkelijker.
 |
De
dagtocht begint in Tieflehn, één van de gehuchtjes
in het Pitztal. Als ik omstreeks 6u ’s morgens ons appartementje buitenstap, schuiven de laatste wolken net het dal uit. De hemel ziet nog donkerblauw en de eerste bergtoppen staan reeds te pronken in de zon. De eerste paar kilometer zijn betrekkelijk vlak en brengen me naar de Tasschachalm, helemaal op het einde van het Pitztal. Daarna volgt wat voor vele bergwandelaars een regelrechte kwelling is. Over een afstand van zowat 5km ligt er een lichtstijgend, 3 meter breed pad dat gebruikt wordt door 4X4’s om het dieper in het dal gelegen Taschachhaüs te bevoorraden. |
| Op 2042 meter hoogte en zowat een uurtje later, is de kwelling gedaan en kom ik aan bij enkele gebouwen met onder andere een goederenlift naar het Taschachhaüs. Ik heb reeds zicht op de de gletsjertong van de immense Taschachferner. |  |
Nu volgt er volgens de kaart een slecht pad dat nogal moeilijk te vinden
is. Ik kan dit helemaal beamen, want na slechts honderd meter ben ik
het spoor al kwijt. Ik ga af op mijn kaart en begin de nabije gletsjerbeek
te volgen. Daarna gaat het “pad” volgens de kaart omhoog door
een steenhelling. Hier zit ik echt verkeerd, in plaats van stijgend
terug te keren, ga ik gewoon rechtdoor. Ik haal nogmaals mijn kaart
boven en merk dat ik toch nog niet hopeloos verloren gelopen ben. Ik
zoek de makkelijkste weg naar boven door een steile zand- en steenhelling.
Ik kom op een klein graatje en zie tot mijn grote genoegen dat er hier
al meer mensen zijn langsgekomen. Een klein paadje voert me steeds hoger
langs de gletsjer. Plots kom ik op een iets duidelijker pad. Het is
het pad naar het Taschachhaüs, dat normaal gebruikt wordt voor
de afdaling. Vervolgens loopt het pad eerst stijl en dan weer heel lichtjes
omhoog.
 |
 |
Op ongeveer 2800 meter hoogte komt het pad naast de gletsjer te liggen en volgt de morenenrug. Dit is één van prachtigste delen van de hele beklimming. De Taschachferner ligt slechts een 20 meter lager en je kan mooi in enkele kleinere gletsjerspleten kijken.
Wat verder kom ik aan de Eissee op 3019m en kan ik voor het eerst de Pitztaler Gletschersteig zien. Vanaf hier is het pad deels aangeduid met de gebruikelijke rode verfstrepen maar ook stokken die de richting aangeven op de slechtere delen. Onderweg kom ik de eerste sneeuwplek op deze dagtocht tegen. Het terrein wordt steeds wat ruwer naarmate ik de graat richting de top van het Hintere Brunnenkogel nader. Ik zie ook enkele andere bergwandelaars die naar beneden komen. Aangekomen op de graat kom ik bij het begin, of is dit nu het einde, van de Pitztaler Gletschersteig. Hier staat een bordje waarop staat: Leo’s Corner. Dus weet je wat je te doen staat. Leeeeeeeoooooooo... Het werkt. |
 |
 |
Ik begin snel aan de laatste 200 meter want het hele Pitztal is gevuld met wolken en ik wil voor de middag boven aankomen, zodat ik nog met de kabelbaan naar beneden kan. De hele gletschersteig is beveiligd met dikke staalkabels die heel grondig verankerd zijn. Iets verder hebben ze zelfs een trap uit houten palen geplaatst. Hier blijkt hoe commercieel dit geheel is. Iedere week lopen de gidsen met tientallen klanten hier naar beneden (tegen forse betaling uiteraard). Het enige wat aan de Pitztaler Gletschersteig attractief is, is het feit dat het soms wat luchtelijk is, maar nooit overdreven. Via een aantal trappen en kundig aangelegde paadjes die steeds met een dikke staalkabel als houvast voorzien zijn, kom ik na een halfuurtje terug in de sneeuw terecht. Van hieruit loopt een breed pad dat volledig ondergesneeuwd is naar de kabelbaan. |
Aangekomen
aan de kabelbaan moet ik nog een kwartiertje wachten voor de volgende
rit. Ik ga naar de man die zorgt voor de veiligheid om een kaartje naar
benenden te kopen. De man gebaart me dat het niet nodig is en dat ik
dus gratis naar beneden mag na mijn zware inspanning. Éénmaal
beneden aangekomen wacht er me nog een ritje met een treintje door een
ongeveer 4 kilometer lange tunnel.
De Pitztaler Gletschersteig in feiten: Vanuit Mittelberg eerste een
treintje en dan een kabelbaan nemen naar de Hintere Brunnenkogel (boven
staat er een pijl). De Gletschersteig is ongeveer 400 meter lang en
overbrugt een hoogteverschil van 200 meter. Op de luchtigste plaatsen
zijn er staalkabels voorzien die redelijk strak staan. Ze zijn evenwel
niet bedoelt om als klettersteig te gebruiken. Ook zijn er enkele houten
trappen die bij sneeuw of vochtig weer glag kunnen zijn. De afdaling
gaat voor de rest eerst door los gesteente en later over een beter pad.
Voor de ervaren bergwandelaar zal de Pitztaler Gletschersteig onder
normale omstandigheden geen moeilijkheden met zich meebrengen. Een prachtig
zicht op zowel het uitgestrekte Pitztal als de Taschachferner, met op
de achtergrond de Wildspitze, zijn bij mooi weer verzekerd.
Andere reportage van Lieven : De Verpeilspitze (Pitztal) via de normaal route.