Op donderdag 29 juli 2004, de laatste vakantiedag, besloot ik, Ötzi, om de kabelbaan naar de Monte Cristallo te nemen.
Enkel mijn jongste zoon begeleide mij daarbij.
De Monte Cristallo is met 3221 meter één van de hoogste toppen in de Dolomieten.

Het eerste traject werd per stoeltjeslift genomen.

De groene bomen gaven eerst nog een lieflijk beeld.

En voorlopig bleef het groen.

Op de flanken werden er grote Via Ferrata's aangelegd.

Ziezo, we zijn boven aan het eerste station, waar we al van een mooi panorama kunnen genieten.

Enkele flinterdunne wolkenslierten hingen hoog boven de toppen.
In de diepte ligt de parking waar we vertrokken zijn.

In de verte kwam de gletsjer van de Marmolada piepen.
De Marmolada is met 3343 meter de hoogste van de Dolomieten, en de enige vergletsjerde berg.

Er heerste een gezellige drukte bij deze hut.

Om verder bergopwaarts te geraken moesten we in deze rare ''eitjes'' stappen.
Best wel een beetje eng vond mijn toen twaalfjarige zoon, en eerlijk gezegd, ik best ook wel.

Dan kwamen we in het woeste steenpuingedeelte van de berg terecht.

Ik denk niet dat er na de laatste eeuwwisseling nog vaak restsneeuw op deze plek lag, eind juli.

De hut bij het kruis was onze eindbestemming.

Ook hier weer Via Ferrata's.

De Durrensee lag er smaragdgroen bij.

Met dit heldere weer kon men heel goed de Großvenediger en Großglockner-groep zien liggen.

In het zuiden nam de stapelbewolking wat toe.

Het was nog een klein klimmetje naar de hut.

GA HIER NAAR DEEL 2