Vanuit Canazei reden wij op een mooie julinamiddag de westzijde van de Passo di Pordoi op.

Eerst kronkelde de weg zich nog tussen de naaldbossen.

Na een tijdje kwam dan het indrukwekkende Sass-Pordoi-massief te voorschijn.
Voor motorrijders zijn de Dolomietencols natuurlijk niet te versmaden.

Deze oldtimer met de beroemde ster had duidelijk geen haast.

Links, richting Passo di Sella, oftewel Sellajoch kwam ook het Langkofel-massief te voorschijn.
De Langkofel of Sasso Lungo is 3181 meter hoog.
De beklimming van de Passo di Pordoi langs de westzijde,
dus vanuit Canazei bedraagt 10 kilometer en het hoogteverschil is 789 meter.
Het gemiddeld stijgingspercentage is dus 7,89%.

Om de kabelbaan naar de top van de Sass-Pordoi (2950m) te nemen hadden we helaas geen tijd.

De Passo di Pordoi is met 2239m de hoogste Dolomietencol.

Nog een stuk van het Langkofel-massief was zichtbaar.

Op de Pordoi-pas waren er wel veel toeristen.
De bewolking nam toe.

Aan de voet van de Sass di Pordoi, wordt de Italiaanse wielerlegende bij uitstek geëerd, Fausto Coppi.
Fausto leefde van 1919 tot 1960.
Hij behaalde in zijn carière maar liefst 110 overwinningen.
Hij won twee maal de Ronde van Frankrijk in 1949 en 1952, en vijf keer de Ronde van Italië (1940, 1947, 1949, 1952 en 1953).
Hij stierf op 2 januari 1960 aan malaria na een safaritocht in Afrika.

De winkeltjes op de Pordoi-pas vond ik wel gezellig, en niet zo duur,
toch tenminste wat het drukwerk bedroeg, zoals kalenders, boeken enz.

Het topje de Marmolada was niet meer zichtbaar achter het kapelletje door de stilaan opkomende bewolking.

Toeristischer kan een bergpas moeilijk zijn.

Richting oosten was het nog iets zonniger.

We daalden langs de oostzijde af.

De lengte tot in Arabba is ook 10 kilometer, en het hoogteverschil bedraagt 579 meter.
Het gemiddeld stijgingspercentage is dus eerder laag met 5,79%.

Door de vele bussen, campers en ''onzekere chaufeurs'', was er van opschieten op de Pordoi-pas geen sprake.
Maar ja we waren dan ook op vakantie.