Op een schitterende julidag besloten we naar de Schnalstaler Gletscherbahn te gaan.

Onderweg lag de Vernagt Stausee prachtig in de zon te blinken.

Vlakbij het stuwmeer ligt het gehucht Unsere Frau in Schnals (1508m).

De weg slingert zich tussen de huizen en boerderijen door.
De hellingen rondom het piepkleine dorpje zijn vooral met lariksen begroeid.

Een idyllisch beeld op een mooie zomerdag...

 

Kurzras ligt op 2004 meter en is vooral een verzameling van moderne hotels.

Van daar uit vertrekt de zweefbaan naar de Grawand op 3212 meter.

Ondanks het heldere weer was er toch geen gedrum in het kabelspoor.

Tijdens het stijgen kwamen er alsmaar meer toppen van onder meer de Ötztaler Alpen vrij.
Hierachter ligt Oostenrijk.

De toestand van de zomerskipiste was bedroevend slecht.

Eind juli is het, en de zomerski loopt al duidelijk op haar laatste 'latten'.

De ''Pistenbully'' probeerde nog een redelijke skipiste voor de volgende ochtend te prepareren.

Ik beklom het, vooral met houten balken gemaakte, wandelpad naar de top van de Grawand (3250m),
niet ver van de plaats waar de zweefbaan toekomt. Hoewel het hoogteverschil maar 38 meter bedraagt is het toch nog een nijdig klimmetje.
En voor mensen met hoogtevrees helemaal niet evident.

De Weißkugel is de hoogste top van het Schnalstal. Hij is met 3739 meter de derde hoogste berg van Zuid-Tirol.

Hoewel het nu niet direkt een echte bergbeklimming betrof, gaf het toch een kikje om aan dit kruis te staan.
Vooral het zicht op de talrijke drieduizenders wakkerden dit gevoel aan.

Hoewel de meeste toppen toch minder vergletsjerd waren dan ik had verwacht,
waren er toch nog enkele indrukwekkende '' (eeuwig) witte sneeuwkappen'' te bewonderen.
Zoals hier de Hintere Schärze (3624m) en de Similaun (3599m).

Deze jongeman genoot duidelijk van de rust in deze heerlijke Zuid-Tiroolse bergwereld.

De Vernagt Stausee lag heel diep onder ons, en nog dieper het dorpje Unser Frau in Schnals.

De dagtaak van deze sneeuwruimer zat er nu wel op.
Vermoedelijk was dit de laatste week uit de zomer van 2005 dat deze ''Schneekratzen'' ingezet werden.

Het deed toch een beetje hartzeer om de vele grijze vlekken op de gletsjer te zien, de zomer was tenslotte nog maar halfweg.

Deze witte toppen die boven de bruine, sneeuwloze kammen uitstaken, gaven me dan toch weer een beetje een beter gevoel.

Terug, zo'n 1200 meter lager in Kurzras, werden we een beetje aangetrokken door het charmante witte kapelletje, net buiten het skidorp.

Opmerkelijk was ook dit oude hotel, waarvan de gevel beslagen was met hele kleine, houten pannetjes.