Lac de Moiry  (Wallis)

Geen wolkje aan de hemel.
Krijgen we vandaag weer een prachtige dag, ondanks de mindere voorspellingen?
We vullen de rugzakken en besluiten om naar de Cabane de Moiry te stappen.
Ik weet dat de hut rond deze periode reeds gesloten is, dus nemen we ook ons lunchpakket mee.

We rijden naar Grimentz, waar we de weg nemen naar het Lac de Moiry.
De machtige sneeuwtoppen tronen boven de stuwdam uit.

Gedurende de rit komen we geen enkele wagen tegen, wat het dus heerlijk rijden maakt.
Achter ons, is het een stuk meer bewolkt, en het blijkt onze richting uit te komen.

Vlak voor de stuw rijden we nog een smalle tunnel door en eens boven krijgen we een mooi panorama te zien.

Ondertussen komen van over de Gemmipas dikke wolken onze richting uit.

Het is de bedoeling om naar het einde van het stuwmeer te rijden, om van daaruit de wandeling naar de hut aan te vangen.
Halverwege de rit maken we rechtsomkeer, want de baan is één ijspiste.
Het kan zeker nog twee uren duren voor dit stukje weg gaat dooien, dus kunnen we beter onze plannen wijzigen.

We rijden terug naar de stuw, laten er de wagen achter en gaan dan te voet naar de hut.

We nemen de oostelijke oever, waar we eerst wat hoogtemeters maken alvorens het pad naast het meer te bereiken.

In de verte lonken de dikke pakken ijs en sneeuw.

De temperaturen vallen nog mee, al ligt het Lac de Moiry op 2250 meter hoogte.

Ondertussen verdwijnt de zon helemaal en beginnen we ons vragen te stellen of het wel verstandig is om nog door te lopen naar de berghut.

Bloemen in de zomer zijn mooi, maar zo hebben de herfstkleuren ook heel wat te bieden.

Zitten we hier in Zwitserland of ergens in Schotland?

De beekjes kronkelen zich door het dorre gras.

Het landschap wordt steeds woester.

We nemen een stuk van de Hohe-rundweg en krijgen zo een mooi overzicht op het einde van de Val de Moiry.

Dit is voor mij science fiction.

Het lijkt wel of in de verte, de Wildstrubel opgezogen wordt in de hemel.

Links boven ligt de Cabane de Moiry, maar de bevroren ondergrond maakt het onmogelijk om deze, met onze uitrusting te bereiken.
Het zou trouwens niet verstandig zijn om zich in deze weersomstandigheden op glad ijs te wagen.

Nog meer Star Trek decors.

Doordat er we er bijna alleen zijn, is de intense natuurbeleving des te groter.

Ik geef nog snel een knipoogje naar de hut, met de belofte om hier terug te komen.

Om terug te keren lopen we via de andere oever, wat weer heel andere zichten oplevert.

Zelfs zonder zon behoudt dit meer zijn turquoise kleur......

...wat heel fotogeniek is, al is het als achtergrond voor je opname.

Ondertussen komen we aan de plek waar we deze ochtend met de wagen niet doorkonden.
De bevroren watertjes lijken wel een orgel te vormen.

Na drie uren wandelen zijn we terug aan ons startpunt.

Wat een verschil met drie uren geleden, toch heeft ook dit weer zijn charmes.
We hebben een heel mooie wandeling gemaakt en het is ook nog droog gebleven.

Wil je meer info over deze streek of andere, stel dan je vraag op het ALPENFORUM
------------------------------------------------------------------------