De kabelbaan deed wel erg ''echt Italiaans'' aan, dit was geen duidelijk Zuid-Tirol meer.

Het kruis achter de hut.

De G. Lorenzi-huit ligt pal op de magische 3000-metergrens.

De gele en rode ''eitjes'' hadden wel iets, iets nostalgisch precies.

De Marmolada-gletsjer is toch ook nog steeds een fraaie ijsmassa.

Dit gaf wel een raar gevoel, een dubbele Belgische pint in de op en top Italiaanse Dolomieten.

Dan met de stoeltjesliften weer het groen en de hitte in het dal tegemoet.

Sommige Dolomietenketens ogen dan toch ook weer iets meer Alpachtig,
deze bergen konden net zo goed Oostenrijkse of Zwitserse Alpen zijn, als men niet beter wist.

Deze vier op een rij moesten nog aan hun bergavontuurtje beginnen.

 

GA HIER TERUG NAAR DEEL 1      GA HIER TERUG NAAR DEEL 2